Vajinismusun dinamik temelinde ödipal çatışma yatmaktayken, tekrar bu bağlamda obje bağları açısından da anne, baba ve kız bağlantılarının değerlendirilmesinde yarar vardır.
Ödipal periyoda geçiş yani 4-6 yaş ortasında baba kız çocuğunun psikoseksüel gelişim süreci için çok değerli bir faktördür. Bu periyotta baba kız çocuğunun anne ile olan çatışmalarında annenin gücünü denetim edebilecek tek varlıktır. Anne tarafından yutulmasını önleyecek yegane güçtür. Anne kız çocuğunu adeta kendisinin bir uzantısı olarak görür ve onun her davranışını denetim etmeye çalışır. Babanın sayesinde annenin bu güçlü bağından kız çocuk kurtulabilecektir. Şayet baba bu süreci hoş yönetebilirse kız çocuğunun kişiselleşmesini ve kadınlık alanına girmesini destekleyecektir. Baba bu süreçte kararlı, muteber ve kendini ortaya koyup kızına dayanak olabilmelidir. Gel gör ki annelerin babalara bu bahiste fırsat vermediği bir gerçek vardır. Anneler buna imkan tanımaz, babayı içeri alma konusunda isteksizdir ve fazla kuşatıcıdırlar. Bu kuşatıcı çemberi kırmak için babaların güçlü ve kararlı olması gerekmektedir. Bu kızların babaları çok derecede otoriter şiddete meyilli olabilir. Şefkatsiz, itimat vermeyen, tekin olmayan insanlardır. Agresifdirler, baskıcı ve etrafındaki insanları görmeyen bir yapıları olabilir. Annenin sevgi objesi olamadığı üzere kız için de sağlam bir obje değildir. Vajinusmus babaları kızlarının bağ dünyasınını annelerine terk etmiştir. Bu babalar kızın ömründe fizikî olarak var olan lakin hiçbir formda fonksiyonel olmayan babalardır.Eğer ortamda da var olurlarsa da güvenilmeyen yabancı bir obje olarak algılanırlar.
sebahat
Bu periyotta kız çocuğu, erkek çocuğuna nazaran daha büyük bir yükün altına girer. Erkek çocuk daha evvelce bağlı olduğu birincil obje annesi ile yoluna devam etmektedir. Halbuki kız çocuğu biricik annesinden ayrılıp bu evrede babayı keşfe başlar. İşte bu periyot kız çocuğunun anne ile rekabete başladığı periyottur. Anneler kızlarının kendilerine daha çok benzediğini ve kendilerinin uzantısı olduğunu düşünür. O yüzden kız çocuğunun anne den ayrımlaşma ve bireyleşme süreci daha güç olmaktadır. Bu devirde kız çocuk anne ile özdeşerek bayan olmaya çalışırken, öte taraftan da ondan ayrımlaşmaya çalışır. Anne kız ikili bağı babanın devreye girmesi ile genişlemektedir. Böylelikle kurulan üçlü bağlantılar çocuğun aileyi bir küçük topluluk üzere algılamasını ve toplumsallaşmasını sağlar. Şayet bu bağlantı sıkıntılı olursa ve baba ile kız ortasında itimat üzerine kurulan bir bağlantı olmaz ise kız çocuğu edipal periyotta meseleler yaşar.
Anne çocuğuyla alakaları sırasında hem babanın varlığını hem de karşı cinsden bir erkeğin oluşunu kızına gösterir. Anne bunu eşine karşı olan kadınsı isteğini baştan itibaren ortaya koyarak sağlamaktadır. Kız çocuk annesi ile sağlıklı bir özdeşim süreci kurarak döngüyü olumlu bir biçimde tamamlar. Kız çocuk fakat, annenin kendisine olan dileği ile özdeşleşerek, anneliği ve annesinin eşine olan dileği ile özdeşleşerek te kadınlığı içselleştirerek ilerde hem anne, hem de kadınlığı birleştirebilecektir. İşte vajinismuslu bayanlar bu dengeyi çok kuramazlar daha çok anneden kadınlığa dönüşemeyen bu süreci sağlıklı atlatamayanların bir sorunu olarak görmekteyiz.
Sonuç olarak ödipal periyotta yaşanan patoloji ile babanın üçüncü bir obje olarak içeri alınmaması ve babayla inançlı bağın kurulamaması, anne ile ayrımlaşma ve bireyleşme sürecini sağlıklı bir tabanda tamamlanamaması ve bekaretin kaybı ile bedensel bütünlüğünün zedelenip tam ve bütün olmanın yok olması vajinismusun dinamik nedenleri ortasında sayılabilir. İşte bu türlü bir süreçte vücut bütünlüğünün bozulmasına yönelik tehdit algısı penise karşı bir penetrasyon tehlikeli niyetine dönüşebilir. Bayan bu aksiyona karşı tek savunması ve son korunması dış dünyaya vücudunu kapatmaktır. Zihnini ve vücudunu eşine karşı korumak için kapatacaktır.
