Bebek, doğum öncesi, anne karnında iken inançta olduğunu hisseder. Doğumun formu ve doğum anında annenin yaşamış ve hasebiyle bebeğine de yaşatmış olduğu hisler bebekte birinci tasayı uyandırır. Bebeğin doğum sonrası birinci içselleştirdiği obje anne göğsüdür. Bebek memeyi farklı bir şey üzere algılamaz, adeta kendinin kolu, bacağı bir uzantısı üzere algılar. Şayet ki göğüsle birinci müsabaka anı travmatikse içselleştirdiği birinci obje olan göğüs de onda makus bir his hissettirir. Başka bir deyişle kendi uzantısı olan objenin yani kendinin makus olduğu hissi faal olur. Münasebetiyle anneyle başlayan birinci ilişkiside berbat olur.
Memeyle kurulan birinci münasebette en faal rol dış etkenlere aittir. Bu dış etkenler içerisine pek çok faktörü katmak mümkündür. Bunların bir kısmı olarak; sıkıntı bir doğum olması, bebeğin doğumda oksijensiz kalması yahut dış dünyaya adaptasyon sürecinde bir sarsıntı yaşamış olması sayılabilir. Hasebiyle olumsuz dış etkenler, bebeğin göğüsle birinci müsabakasını travmatikleştirdiği gibimemeyi içsel bir obje haline dönüştürdüğü vaktin da elverişsiz şartlarda başlamasına sebep olacaktır.
Yine bu periyot içerisinde anne ve bebek ortasında sağ beyinden sağ beyefendisine olan bağlantı biçiminden kaynaklı bir his alışverişi olur. Bebeğin kâfi bakım görüp görmemesi, annenin bebeğe bakmaktan hoşlanıp hoşlanmaması, annenin korkulu durumu, çocuğu beslerken ruhsal zahmetler yaşayıp yaşamaması üzere değişkenler bebeğin sütü zevkle kabullenmesi ve bunun yanı sıra memeyi içselleştirebilmesinde büyük değer taşımaktadır.
Doğum öncesi var olan anne çocuk birlikteliği doğum ile biter. Çocuk, memeyi annenin sevgisinden emin olmanın teminatı olarak görür ve daima onunla birlikte olmak ister. Başka bir deyişle annenin sevgisin den emin olma korkusu olarak isimlendirilebilir.
Erken duygusal periyotta bebek için bir âlâ göğüs vardır, bir de berbat meme…İyi göğüs, annenin uygunluğunun, tükenmez sabır ve cömertliğinin , yaratıcılığının ,umudunun, inancının, güzelliğe inancının temeli olarak kalır. Makûs memeyse; bebeği hüsrana uğratır. Hüsrana uğrayan bebeğin Şükran ve sevgi hislerinin tohumları yok olurken, haset, kıskançlık ve aç gözlülük hisleri pekişir.
Haset hissinde, makûs göğse sahip olan annenin göğsünü gasp etmek yoktur yalnızca, o göğse kötülük bulaştırmak vardır. Birinci bağlantıya girilen obje besleyen göğüstür. Bebek bu göğüste kendi arzuladığı herşeyin bulunduğunu, göğsün sınırsız süt ve sevgi verebileceğini fakat bunları kendi doyumu için alıkoyduğunu sanıyordur. Bu his bebeğin gücenme ve nefretini artırır, sonuç da anne ile bağlantıda çarpıklaşır. Annenin yaratıcılığını bozup tahrip etme duygusu ağır basar. Haset hisleriyle dolu insan etrafını bozar, fakirleştirir adeta zehirler.
Aç gözlülükteyse bebeğin bütün dileklerinin yöneldiği bitmek bilmeyen bir göğüs fantezisi vardır. Bebekte annenin onu mahrum bıraktığına dair bir his belirir. Düzgün göğsün sütü, sevgiyi, şefkati kendine sakladığına dair bir histir bu… Aç gözlü yapı şuur dışı daima olarak memeyi boşaltmaya sütün tamamını kurutuncaya kadar emip tüketmeye ve tümüyle onu yutmaya yönelir. Öbür tarafta hiç bir şey kalmamalıdır. Doyduğu halde emmeye devam eden çocuklarda açgözlü tabiri bunun için kullanılır. Bu durum hayatının her alanına yayılabilir. Amacındaki bütün objeler ele geçirilmelidir. En hoş o olmalıdır. En varlıklı o olmalıdır. En âlâ en hoş olarak bilinen maddi ve manevi her şey onun olmalıdır. Bunları ele geçirmek için de yanar tutuşur eforlar, çalışır durur. Hiç tatmin olmadan çünkü enlerin sonu hiç bitmez.
Haset hissini aşmış, açgözlülüğü geçmiş bir birey daha olgun bir mertebe olan kıskançlığa ulaşmıştır. Kıskanç bir birey hoşu tahrip etmek, yok etmek yahut kirletmek üzere bir his hissetmez. Açgözlülükte olduğu üzere bütün her şeyin kendisine ilişkin olmasını, karşısındakine hiçbir şeyin kalmamasını arzulamaz. İstediği şey diğerinde olanın aynısının kendisinde olmasıdır. Komşusu kadar varlıklı, komşusu kadar başarılı ve en az onun kadar memnun olmasıdır.
İyi objeye yani âlâ göğse sahip olan birey, anne göğsü ile uygun alakalar kurduğunda, sevgi yetisinin çok kıymetli bir türevi olan şükran hissine ulaşır. Bu his uygun obje ile bağlantıya geçilmesinde vazgeçilmez bir etkendir. Kişinin hem kendisindeki ,hem de diğerlerinde ki yeterliliği görmesini sağlar. Şükranın kökeni bebekliğin birinci evrelerinin his ve tutumlarında yatar, bu devirde bebek için tek obje annedir. Bu erken bağın daha sonraki bütün sevgi ve aşk ilgilerinin de temelidir.
Bebeğin anneyle var olan bu ilgisinin ne kadar süreceğini kısmen dış şartlar belirler. Sevgi yeteneği doğuştan gelir. Yıkıcı tesirler, şiddetli haset duygusu, anneyle bu özel bağlantıyı erken bir evrede zedeleyebilir. Besleyen göğse duyulan haset güçlüyse tam doyum ve şadlık da engellenir.
Şükran hissinin sevgi hissinin temelini oluşturan şey memnuniyettir. Bebek memeyi emerken duyduğu memnunluk şükran hissinin temelidir. Her türlü aşk ve dostluk bağının temelinde de diğer biriyle bütünleşmenin yani birinci obje ilgisindeki göğüsle bütünleşme süreci vardır. Göğüs ile olan bağlantı konuşma periyodundan evvel anne ile gözlerle kurulan münasebet, birinci yakınlık periyodu öteki bağlantılarında temelini oluşturur.
Annenin fazla telaşlı olması ve korkulu olarak bir bebeğe her ağladığında süt vermesi de çok faydalı bir durum değildir. Bebek annenin derdini hisseder buda bebeğin kendi tasasını artırır. Bebeği ne kadar ağlatarak ve kaygılandırarak beslemek gerçek değilse, çocuğun kendi deşarjına fırsat vermeden de habire ağzına memeyi vermekte bir o kadar sıhhatsiz bir yaklaşımdır. Çoka kaçmayan bir engellenme, birebir vakitte bebeğin dış dünyaya uyarlanması ve gerçeklik hissinin gelişmesidir.Bebeğin emme ve göğsün gereksinimlerini karşılama sürecinde bebeğin güçlendirilmesi ve desteklenmesi gerekir. Bebeğin bir ölçü çatışma yaşaması gerekir. Yaşanılan çatışmanın üstesinden gelmek yaratıcılığın en temel öğesidir. Huzurlu, kesintisiz, sakin ve doyurucu bir göğüsle beslenme, âlâ göğsün içe yansıtılmasıdır. Memedeyken yaşanan eksiksiz doyum, mutluluk bebeğin anneden eşsiz bir armağan aldığını ve onu korumak istediğini gösterir. Şükran düzgün yapıdaki insanlara duyulan inançla de bağlıdır. Bu birinci obje memeyi sevme ve özümsemedir. Düzgün obje yani göğüs, yani anne, bebeği sever ve korurken, bebekte anneyi yani memeyi sever ve korur.Şükran ile cömertlik ortasında sıkı bir bağ vardır. Uygun objenin yani göğsün özümsenmesi iç zenginliği artırır. Bu objenin armağanlarını öbürleri ile paylaşma imkanını verir. Sevgiyi, paylaşmaktan da keyif almak şükranın en kıymetli özelliklerinden biridir.
